ဟိုမွသည္မွလူေတြေၿပာေနၾကသည္ "ရာသီဥတုကေအးေတာင္လာၿပီမို႕ ေဆာင္းေတာင္၀င္ၿပီ"တဲ႔။ ဟုတ္သည္ပဲ။ ေန႔လည္ခင္းေနေရာင္ၿခည္ ေအာက္မွာေတာင္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ ေလေတြတိုက္ေနတာကို ေဆာင္းကိုေမွ်ာ္ေနၾကကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ခါ ဘာေၾကာင္႔ သတိမထားခဲ႔မိရတာလဲ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ေဆာင္းေရာက္ၿပီဆိုေတာ႔လည္း ခါတိုင္းႏွစ္ေတြကလိုပဲ လုပ္ေနက်အတိုင္း လက္ေခ်ာင္းကေလး ေနာက္ထပ္တစ္ေခ်ာင္း ေကြးညြတ္ရင္း ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ထပ္တိုးရည္တြက္ရအံုးမည္ေပါ႔။
ဒီတစ္ခါ ေနာက္ထပ္လက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္း ေကြးညြတ္အၿပီးမွာေတာ႔ အရင္ႏွစ္ေတြကလိုမဟုတ္ပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ သတိၿပဳမိသြားသည္။ ဟုတ္သည္။ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္႔လက္တစ္ဖက္က ေနာက္ဆံုးလက္ေခ်ာင္းကေလးေကြးညြတ္အၿပီးမွာ လက္သီးဆုပ္ကေလး ၿဖစ္သြားသည္ပဲ။ ေအာ္... ဒါဆိုရင္ (၅)ႏွစ္ေတာင္ ၿပည္႕ခဲ႔ၿပီဆိုေသာ အတိတ္နိမိတ္ သေကၤတတစ္ခုေပပဲေပါ႔။
ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေနရင္... ဆိုေသာ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုကို ဘာမွန္းမသိ စိတ္ထဲစြဲေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၿပဳရာ ဒီေလာကေလးထဲေရာက္ကတည္းက ေဆာင္းေရာက္တိုင္း မသိစိတ္က သူ႕အလိုလို ႏွစ္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္လာခဲ႔တာ ငါးႏွစ္ေတာင္ ၿပည္႕ခဲ႔ပါၿပီ။ ၿပီးခဲ႔ေသာ ႏွစ္က မဆိုသေလာက္ေသာ ေလွကားထစ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို (၅)ႏွစ္ၿပည္႕ေၿမွာက္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တက္လွမ္းခြင္႔ ရခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ မေရာင္႔ရဲ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေသး။ ဟုတ္သည္ပဲေလ။ တစ္ခ်ိန္က ကန္ရိပ္သာေက်ာင္းေတာ္သားဘ၀မွာ မက္ခဲ႔ေသာ အိပ္မက္ေတြက ယခုလက္ေတြ႔ဘ၀ထက္ပိုၿပီး ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ႔သည္ပဲ မဟုတ္လား။ လက္တစ္ဖက္က လက္သီးကေလးဆုပ္ရင္း ေဆာင္းေလေတြၾကားမွာ ရပ္ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုကၽြန္ေတာ္ၿပန္ငံု႕ၾကည္႕လိုက္မိေတာ႔ အားရေက်နပ္ဖြယ္က မရွိေသး။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနေသာ အမိေၿမၾကီးေရာ ဘာေတြေၿပာင္းခဲ႔ၿပီလဲ။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္ေတာ႔ သူလည္းကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ေဆာင္းေလေတြၾကားမွာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ရွက္ရႊ႕ံေနသည္ထင္႔။
မိမိတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ရည္ရြယ္ရင္း ဒီေလာကေလးထဲကို ၀င္လာခဲ႔မိေပမယ္႕ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက ဆရာေတြ ဂုဏ္ယူ၀င္႔ၾကြားစြာေၿပာခဲ႔ဘူးေသာ Development အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္လိမၼာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုတစ္ခု အတြက္တင္မဟုတ္ပဲ မိမိတိုင္းၿပည္၏ development အတြက္ကိုပါ ကူညီၿမွင္႔တင္ေပးႏိုင္သည္ ဆိုေသာ သီအိုရီေတြက ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ လတ္တေလာ အေၿခအေနေတြေၾကာင္႔ စာအုပ္ပံုေတြၾကားကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသး။
ငါးႏွစ္ဆိုေသာ ကာလမွာ အိပ္မက္ေတြက ေတာင္လိုပံုၿပီး အမွန္တကယ္ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာကေလးထဲမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုႏွင္႔ ခရီးဆက္ေနဆဲ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၿဖင္႔ အသက္ရွင္ရသည္ဆိုေသာ လူသားေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ဒီေၿမကိုနင္း၊ ဒီေလကိုရူရင္း ခရီးဆက္ေနဆဲ။ ဒါေပမယ္႔လည္း အေကြးအေကာက္မ်ားလွေသာ လူ႕ဘ၀လမ္းခရီးမွာ ဟိုးအရင္ကေလွ်ာက္ခဲ႔ဘူးေသာ ကန္ရိပ္သာလိုေတာ႔ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္စရာေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေမတၱာတရားေတြနဲ႔ ၿပည္႕ေနေတာ႔သည္ မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါသည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၾကံဳေတြ႕လာရေသာ အခက္အခဲ အၾကမ္းအတမ္းေတြၾကားမွာ ကန္ရိပ္သာလမ္းေပၚက ေပ်ာ္စရာဘ၀ေတြကို ၿပန္လည္းေတြးေတာရင္း လက္ရွိဘ၀ကို ေၿဖသိမ္႔ရင္ဆိုင္ရင္းခရီးဆက္ေနဆဲပါပဲ။ လက္တစ္ဖက္က လက္သီးဆုပ္ကေလးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ႔ၿပီဆိုေပမယ္႔ က်န္ေနေသးေသာ ၿဖန္႕ထားဆဲလက္ငါးေခ်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေငးေမာၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားေပးေနဆဲ။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၿဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ မေရာက္တာအေတာ္ၾကာၿပီ ၿဖစ္ေသာ ကန္ရိပ္သာကို အခြင္႔အေရးကေလးရခဲ႔လွ်င္ ေဆာင္းေလေတြၾကားမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ေလွ်ာက္ၾကည္႕ခ်င္ပါေသးသည္။ ၿဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ရခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပါ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေၿပာရင္း ဘ၀အေမာေတြကို ေၿဖသိမ္႔လိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။
မ်ိဳးေဇာ္
၂၀၁၀၊ ႏို၀င္ဘာ(၂)
စာဖတ္သူမ်ားသို႕...
ဒီစာစုေလးကို ဖတ္လိုက္မိေသာ ကန္ရိပ္သာႏွင္႔ အစိမ္းသက္သက္ၿဖစ္ေနသူမ်ားအဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြေရးၿပီး ဘာေတြေၿပာေနသည္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္လိမ္႔မည္မဟုတ္သည္႔အတြက္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ တကယ္လည္း ဒီစာစုေလးက ကန္ရိပ္သာ၏ ရင္ေငြ႕ကိုခံုလႈံခဲ႔ဘူးသူမ်ားအတြက္သာ အဓိကရည္ရြယ္ရင္း ေရးၿဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ကန္ရိပ္သာကို ပတ္သက္ဘူးသူတိုင္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စာေလးကိုဖတ္မိလွ်င္ သူတို႔ရင္ထဲမွာရွိခဲ႔ဘူးသည္႔ ကန္ရိပ္သာကို လြမ္းေမာတမ္းတေနမည္ဆိုတာကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။
ဒီစာစုေလးက မႏွစ္ကကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ႔ေသာ "ကန္ရိပ္သာလမ္းေပၚက အိပ္မက္မ်ား" ၏အဆက္လည္းၿဖစ္သည္။ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ႔ မႏွစ္ကလို ကန္ရိပ္သာအေၾကာင္းေရးတိုင္း သံုးေနက် ေဘာပင္ေလးနဲ႔အၾကမ္းခ်မေရးၿဖစ္ေတာ႔ပဲ ကြန္ပ်ဳတာေရွ႔မွာပဲ တန္းၿပီးစာစီမိသည္။ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အၿဖစ္ရခဲ႔ေသာ မွင္သိပ္မလိုက္ေတာ႔သည္႔ အဲဒီ႔ေဘာလ္ပင္ေလးကို ဖိေရးလိုက္မိလွ်င္ ပ်က္စီးသြားမည္စိုး၍ ၿဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္ပဲေလ... ဒီေဘာလ္ပင္ေလးရဲ႕ သက္တမ္းေတာင္ (၅)ႏွစ္ၿပည္႕ခဲ႔ပါၿပီေကာ...။
No comments:
Post a Comment